بر باد رفته

 دیشب توی خواب  امتحان ریاضی داشتم  و مسیر خونه تا محل امتحان رو باید با تله کابین میرفتم. کارت ورودیم گم شده بود    دیر میرسم  و امتحان ریاضی شروع شده بود نمیدونم این کابوس دیر رسیدن سر جلسه امتحان از کجا اومده  با اینکه  یادم نمیاد در زندگی واقعی  چنین استرسی رو تجربه  کرده باشم . شاید نگرانی از کارهای عقب مانده؟ یا ترس از آماده نبودن برای شرایطی جدید ؟ بگذریم.

صبح یکشنبه ست،  با اینکه صبحانه خورده بودم به smoothie  گنده ای که پسرک سفارش داده بود نه  نگفتم ُ مثل بقیه وقتهایی  که   آدم فکر میکنه خوردن چیزی حوصله اش رو سر جاش میاره. هشتادمین  سالگیش نمایش فیلم بر باد رفته هست .میخواستم  برم ببینم  اما متوجه شدم  عضویت  ماهانه ام شاملش نمیشه و  صرف نظر کردم، شاید بی حوصلگیم برای همینه.

دیروز  فکر میکردم که فلان کلمه انگلیسی   به فارسی چی میشه و این اتقاق زیاد میفته وقتی  به فارسی حرف میزنم یا مینویسم. معنیش اینه که   خیلی از  مفاهیم( نه همه شون ) دیگه توی ذهنم  مستقیما با کلمات انگلیسی بیان میشن . به هر حال  ذهن ناچاره یکی از  این دو زبان رو برای فکر کردن انتخاب کنه و تا وقتی که  محیط کار و زندگیم انگلیسی زبان هست  به  انتخاب ذهنم  احترام می گذارم حتی اگر به قیمت محدود شدن دامنه  لغات  فعال  فارسیم تموم بشه و حتی اگر فارسیم به پیچیدگی گذشته نباشه.

آسمون  یک پارچه ابره یک لکه آبی هم پیدا نیست . من ابرهای سفید پف پفی رو دوست دارم . آسمونهای  اینجوری بی حوصله ام میکنن. بی حوصله ام! شاید برم دوش بگیرم . شاید برم ناخنهام رو که هزار ساله درست نکردم درست کنم. شاید بعد از هزار سال آشپزی کنم. پسرک می گفت  با رشد تکنولوژی و جایگزین شدن ماشینها و آدمها لازم نیست بیشتر از ۱۵  ساعت در هفته کار کنند. اگر ۱۵ ساعت در هفته کار میکردم با بقیه وقتم چه کار میکردم واقعا؟ کتاب؟ ورزش؟ یاد گرفتن کاری جدید؟ فکرمی کنم بیشتر آدمها کار زیاد رو به پیدا کردن سرگرمی جدید  ترجیح میدن ، حتی اگر به ظاهر  از نداشتن وقت آزاد غر بزنند.