لولا کوچولو و غمهای بزرگش

 امروز نوبت من و چند نفر دیگه بود که  موقع زنگ تفریح توی حیاط   مواظب بچه ها. باشم.  همینطور که دور حیاط راه میرفتم دیدم یک دختر کوچولوی کودکستانی توی چرخ و فلک نشسته  ، توی هوای بفهمی نفهمی خنک بهاری،  ژاکتش رو دور خودش پیچیده  بود و آروم آروم اشک میریخت . گفتم :"لولا  چی شده؟" گفت:"کسی دوستم نداره ."  فکر کردم با دوستهاش دعواش شده . اما بعد بدون اینکه بپرسم  اضافه کرد که   خواهر و برادرهاش دوستش ندارن و  اذیتش میکنن . بغلش کردم و گفتم  :" خوب خواهر و برادرهای آدم گاهی خیلی  بدجنس بنظر میرسن.". بعد دوباره اشکهاش جاری شد و گفت :" مامانم هم  دیگه من رو دوست نداره ،  مامانم بابام رو هم دوست نداره ، بابام رفته و من دلم برای بابام تنگ میشه. و دلم برای   سگم هم تنگ میشه. چون بابام سگم رو با خوش برده. و بابا م رو یکبار بردن زندان "فقط" برای امضای چند کاغذ وگرنه کاری نکرده بود."

  آروم و بیصدا اشک میریخت   و یک قطره از اشکهاش هم  چکید روی لباس من. 

 براش تعریف کردم که منهم از شوهرم  جدا شدم. و بعضی وقتها آدمها با عشق ازدواج میکنند اما بعد میفهمن که  نمیتونن با هم کنار بیان و جدا میشن   چون میخوان بچه ها  توی  جنگ و دعوا بزرگ بشن.و  بهش  گفتم هر وقت که خواستی میتونی بیای باهم حرف بزنیم. احساس خوبیه  که آدمها راحت به من اعتماد میکنند و باهام حرف میزنن. اگر مشاور بودم حتما مشاور خوبی میشدم. .   با مددکار مدرسه در موردش حرف میزنم . شاید بشه ترتیبی داد که پدرش رو بیشتر ببینه.