یک پست پر از غر و لوند

چقدر ذهنم خسته ست. چقدر گریه نریخته توی چشمام جمع شده . چقدر امروزبرگشتم به عقب، به روزهای بد به روزهای پر از افسردگی.

 آخر هفته   بدی بود.جمعه شب از تب و حالت تهوع نتونستم بخوابم ، شنبه  هم  حالم بد بود .امروز  بهتر شده بودم که  پسرک با  حال زاری وارد شد و گفت موقع بلند کردن وزنه کمرش بشدت  درد گرفته و   داره بیهوش میشه. خوابوندمش روی کاناپه و زیر پاهاش بالش گذاشتم و بهش آب قند دادم و یک قرص بروفن. و از اون موقع تا حالا درازکشیده و من  دارم ازش مواظبت میکنم. اونقدر مشغول بودم که   مریضی خودم  یادم رفت.

کمر درد  پسرم خاطرات  ۱۱ سال پیش  و شهر کوچک رو زنده کرد،  وقتی که درگیر کمر درد  هاچ( همسر سابق) و جراحی دیسکش بودیم. .یکجورایی دلم گرفت ، یکجورایی جاش رو خالی حس کردم.احساس تنهایی میکنم مثل همون روزها.